Hər iki kəlmə – Azərbaycan dili və aşiqlərin dili kəlmələri bir bahar günəşi kimidir. Bu kəlmələr bir-birinin yanında həm də bahar günlərini xatırladır. Qəlbimizdə bəyaz və parlaq duyğular oyadır. Bunlar dilimizin lüğət tərkibinin qızıl kəlmələridir. Həm də isimlər içərisində hər bir kəsin sevdiyi isimlərdir. Belə kəlmələrin öz iyi, öz ətiri olur. Həmin qoxunu, ətiri iyləmək, qoxulamaq bir səadətdir. Bu səadətə qatılanlar təkcə xoşbəxt deyil, həm də dil aşiqləridir. Min beş yüz ildir ki, ədəbiyyata xidmət edən ədiblərin, şairlərin hər biri sözün həqiqi mənasında dil aşiqləridir. Daş, gil, dəri, kağız üzərində yazılan mətnlərimiz, ədəbi-bədii nümunələrimiz nə qədər qiymətlidirsə, onları yazanlar da bir o qədər qiymətli olan aşiqlərimizdir. Onlar dilə, ədəbiyyata, mədəniyyətə, tarixə aşiq olaraq, olub keçənləri yazıya almışlar. Bununla da onlar dilə, ədəbiyyata, mədəniyyətə, tarixə olan sevgilərini bir aşiq simasında təqdim etmişlər. Oğuz elinin ən böyük aşiqlərindən biri Orxon-Yenisey yazılarını daş üzərində həkk edənlərdir. Qobustan qayaları üzərində rəsm çəkənlərdir. Gəmiqaya yazılarını yazanlardır. Onlar daş üzərində yazı həkk etməklə dilə, ədəbiyyata, mədəniyyətə, tarixə xidmət edən aşiqlərdir. Min beş yüz ildən çoxdur ki, ədəbi-bədii düşüncəmiz yazılır, oxunur və bu da nəsillər arasında körpü yaradır.
Dilin ilk aşiqləri xalqın özüdür. Xalq doğma ana dilində folklor nümunələri yaratmaqla dilin bədii imkanlarını üzə çıxarmış, dilin nəyə qadir olduğunu göstərmişdir. Daha sonra yazılı dilin imkanlarından ədiblər və şairlər gen-bol istifadə etmişlər. Dilin ilkin aşiqləri xalqın özü, ikinci aşiqləri isə ədibləri və şairləri olmuşdur. Min beş yüz illik Oğuz ədəbiyyatı tarixində Mahmud Kaşğaridən sonra Əlişir Nəvai ən böyük aşiqlərdən biri kimi tarixə düşmüşdür. O, türk dili üçün böyük xidmətlər göstərmişdir. Əlişir Nəvai XV əsrin Türküstan şairi olmaqla fars dilində yazanların qarşısına türk dilində yazmaqla çıxmışdır. O dövrdə doğma dilini, türk dilini fars dilindən üstün tutmaq böyük cəsarət tələb edirdi. Əlişir Nəvai fars dilində yazmağın bir ənənəyə çevrildiyindən çəkinməyərək türk ədib və şairlərinin türk dilində yazması üçün onları qəflət yuxusundan oyatmışdır. Öz şeirlərini türk dilində yazmaqla farsca şeir yazanlara etiraz etmiş, türk sözlərinin təbiiliyini, gözəlliyini, bədii imkanlarını öz dövründəki və öz dövründən sonra gələn ədiblərə, şairlərə anlada bilmişdir. Əlişir Nəvai öz doğma türkcəsində yazmaqla ərəb və fars dillərinin etdiyi xidmətlərə, oynadığı rola kölgə salmamışdır. Məsələn, ərəb dilinin “Quran”ın dili kimi üstün bir dil olduğunu qəbul etmiş, oradakı hədislərdən gətirdiyi nümunələr əsasında ərəb dili ilə bağlı görüşlərini də təqdim etmişdir. Bununla yanaşı, “Mühakimətül-lüğəteyi” adlı əsərində türk və ərəb dilləri ilə bağlı görüşlərini də çatdırmaqdan yan keçməmişdir. Türkcənin zənginlikləri və incəlikləri sırasında mühüm rol oynayan bəzi məqamları nəzərə çatdırmışdır. Məsələn, türkcənin feil zənginliyi, cinas yaratmaq imkanları, qafiyə ənənəsinə malik olması və s. Əlişir Nəvaiyə görə, türkcə sözlər bir “bahar gülü”dür. O, türkcənin dərinliklərinə baş vuran zaman orada gördüyü gözəllikləri belə anlatmışdır: “Bu aləmin gül bağçalarına girdim. Gülləri fələyin günəşindən daha parlakdı. Hər yanında göz görmədiyi, əl dəymədiyi daha nələr və nələr vardı. Amma bu zirzəminin ilanı qan tökən və bu güllərin tikanı saysızdı. Bunları görüncə düşündüm və dedim ki: Demək bizim Türk şairləri bu qorxulu və tikanlı yollardan çəkindikləri üçün türkcəni buraxıb getmişlər. Mən Türkcənin fəzasında təbiətimin atını azadlığa buraxdım; xəyalımın quşunu qanatlandırdım. Vicdanım bu xəzinədən nəhayətsiz qiymətli daşlar, ləllər, incilər aldı; könlüm bu gül bağçasının dürlü çiçəklərindən uçsuz-bucaqsız gözəl qoxular qoxuladı”.
Türk dilinin digər aşiqlərindən biri də Məhəmməd Füzulidir. Məhəmməd Füzuli Əlişir Nəvai kimi türk dilinin şeir dili kimi böyük gücə malik olduğunu söyləmişdir. O demişdir:
Ol səbəbdən farsi ləfzilə çoxdur nəzm kim,
Nəzmi-nazik türk ləfzilə ikən düşvar olur.
Ləhceyi-türki qəbulu-nəzmi-tərkib etməyib,
Əksərən əlfazi namərbutü nahəmvar olur.
Məndə tövfiq olsa bu düşvarı asan eylərəm.
Novbahar olğac tikəndən bərgi-gül izhar olur.
Məhəmməd Füzuli fars dilində daha çox şeirlər yazıldığını, türk dilində isə bu baxımdan hələ çətinliklərin olduğunu demişdir. Allahın yardımı ilə türk dilində incə şeirlər yaratmağı müqəddəs bir iş kimi öz üzərinə götürmüşdür. Bununla da Əlişir Nəvaidən sonra Məhəmməd Fizuli türk dilinin Yaxın və Orta Şərq klassik ədəbiyyatında ərəb, fars dilləri ilə birlikdə mühüm yer tutması üçün əlindən gələni əsirgəməmişdir.
Dilə aşiq olanlar, dili sevənlər yaxşı olan hər bir şeydə aşiq olduqları, sevdikləri dilin təbiətini, ruhunu axtarırlar. Sevginin, aşiqliyin növləri müxtəlifdir: fəsillərə sevgi, güllərə və çiçəklərə sevgi, rənglərə, səslərə, işıqlı dünyaya və s. Ancaq bunların içərisində dilə olan aşiqlik və sevgi tamamilə fərqlidir. Bu fərqi dildən istifadə edənlərin hər biri başa düşür, anlayır. Sözlərin dildə çələng yaratdığını bilir. Sevdikləri hər bir şeyi üstün tutduqları kimi, sevdikləri və aşiq olduqları dili də başqa dillərdən üstün tuturlar. Dilə olan sevgi, aşiqlik dil aşiqlərinin dillərini (üslublarını) yaradır. Odur ki, türkcənin içərisində “Əlişir Nəvai türkcəsi”, “Məhəmməd Fizuli türkcəsi” vardır. Onlar türkcəyə aşiqlik sayəsində türkcənin içərisində bir türkcəni yaşatmışlar. Türkcə, o cümlədən Azərbaycan dilində yazan şairlərin, ədiblərin hər biri öz üslublarını formalaşdırmışdır. Güclü və nüfuzlu üslubların təsiri altında min illərdir ki, ədəbiyyat yaranır və inkişaf edir.
Əsli türk olan ədib və şairlərin ərəb, fars dillərində yazması heç də onların türkoloji düşüncələrini əlindən almamışdır. Onlar türk kimi düşünmüş, türk olduqlarını qürur yerinə çevirmiş, sadəcə olaraq dövrün qəbul etdiyi, məqbul saydığı ərəb və fars dillərində yazmışlar. Bunlardan biri də türk olmasına və türkoloji düşüncəyə sadiq olan, ancaq fars dilində yazan Nizami Gəncəvidir. Q.Təbrzinin, Ə.Xəqaninin, N.Gəncəvinin və farsca yazan digər sənətkarların milli düşüncə tərzi heç vaxt zəif olmamışdır. Həm də onların mənsub olduqları milli dil (Türk//Azərbaycan) heç də ərəb, fars dilindən zəif olmamışdır. Təsadüfi deyil ki, Şirvanşah Axsitan Nizami Gəncəvidən “Leyli və Məcnun” poemasını türkcə (Azərbaycan dilində) deyil, fars dilində yazmasını istəmişdir. Şirvanşah Axsitanın bu istəyinin müqabilində Nizami Gəncəvinin “Beyninə qan vurması, dodağının əsməsi” bir fakt kimi öz təsdiqini tapmışdır. Deməli, fars dilinin poeziya dili olduğu dövrdə türk (Azərbaycan) dilinin nüfuzu heç də ondan geridə qalmamışdır. Belə olmasaydı, Şirvanşah Axsitan Nizami Gəncəviyə deməzdi ki, “Leyli və Məcnun” poemasını fars dili ilə bəzəsin, türckə yazmasın. Hətta Şirvanşah Axsitan türkcə yazmağı, danışmağı özlərinə yaraşdırmamış, farsları yüksək sülalə hesab etmiş, yüksək sözün fars dilində deyildiyini məqbul bilmişdir. Bu da Şirvanşah Axsitanın türk (Azərbaycan) dilinə olan qısqanclığını təsdiq edir. Yəni fars dilini türk dilindən üstün tutmaq, poemanı türk dilində deyil, fars dilində yazmaq istəyi qısqanclıq və türk dilinin nüfuzundan narahat olmaqdan başqa bir şey deyildir. Qeyd edək ki, Nizami Gəncəvidən fərqli olaraq Əlişir Nəvai və Məhəmməd Fizuli türk dilində yazmaq yolunda mücadilə etmiş və buna da nail olmuşlar. Məsələn, Məhəmməd Füzuli “Leyli və Məcnun” poemasını yazarkən demişdir:
Leyli-Məcnun əcəmdə çoxdur,
Ətrakdə ol fəsanə yoxdur.
Təqrirə gətir bu dastanı,
Qıl tazə bu əski bustanı.
Məhəmməd Füzuli “Leyli və Məcnun” poemasının əcəmdə çox yazıldığını, türkcə yazılmadığını söyləmiş və türkcə ən gözəl “Leyli və Məcnun” poemasını yazmışdır. Bununla da türk dilinin bütün gözəlliklərini, imkanlarını və türk dilinə aşiqliyinin əbədiliyini sübut etmişdir. Əgər onun türk dilinə sevgisi və aşiqliyi olmasaydı, o, türk dilində belə gözəl “Leyli və Məcnun” poeması yaza bilməzdi.
Dilə sevgi, aşiqlik dilin ətrini, qoxusunu, imkanlarını üzə çıxarır, dili tanıdır, başqalarına sevdirir. Sevgi və aşiqlik nadanlığı, cəhaləti, qaranlığı alt-üst edir, ətrafı və bütün aləmi işıqlandırır. Bu mənada türk dilində yazan Əlişir Nəvainin, Məhəmməd Füzulinin xidmətlərinə belə yanaşmalı və qiymət verməliyik. Bu gün hər bir türk dilinin milliləşməsi, zənginləşməsi və gözəlləşməsi yolunda ilk mübarizə və mücadilə edənləri (Əlişir Nəvaini, Məhəmməd Füzulini və digərlərini) unutmamalıyıq. Ona görə ki, vaxtilə təqiblərdən, yasaqlardan qorxmayaraq türkcə yazmaq türk ədəbiyyatı tarixinə ən böyük töhvə olmuşdur. Əgər belə olmasaydı, onda Hüseyn Cavid, Əhməd Cavad, Almaz İldırım, M.Ə.Sabir, M.Hadi, A.Səhhət, S.Vurğun, R.Rza, S.Rüstəm, B.Vahabzadə, N.Xəzri, M.Aslan, M.Yaqub, M.İsmayıl, N.Kəsəmənli və bu qəbildən olan yüzlərlə şairlər yetişə bilməzdi. Bunların hər biri Azərbaycan dilinin zənginliyini, gözəlliyini, milliliyini özlərindən əvvəlki ənənələrdən istifadə etməklə inkişaf etdirmişlər. Dili sevənlər, dilə aşiq olanlar dilin zənginliyi, gözəlliyi, milliliyi qarşısında etiraf etmişlər. Bu etirafın nəticəsində dilə xidmət göstərmiş, dilin imkanlarını üzə çıxarmış, dilin potensialına işıq salmışlar.
Təmizliyi, təravəti, ətiri sevməyən verməyən yoxdur. Təmizlik, təravət, ətir hər bir kəsin xoşuna gəlir. Axı təmizlikdə saflıq, qarışıqsızlıq, xalislik, mənən nöqsansızlıq, saflıq, düzlük, təravətdə təzəlik, lətafət, gözəllik, təmizlik, saflıq, sağlamlıq və s., ətirdə gözəl iy, rayihə və s. var. Təmizlik, təravət, ətir sözləri də, onların mənaları da dilimizin ruhuna, təbiətinə o qədər uyğunlaşıbdır ki, biz bu sözlərin mənşəyindən danışmağı ağlımıza belə gətirmirik. Bəlkə də buna görədir ki, bu sözlərdən təmizlik sözünün mənşəyi “Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti”ndə qeyd olunmamışdır. Təravət və ətir sözlərinin ərəb mənşəli olduğu “Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti”ndə verilsə də, onların mənşəyi çoxlarının maraq dairəsində deyil. Ona görə ki, qeyd olunan sözlər də, onların mənaları da milli sözlərimiz qədər dilimizin lüğət tərkibinə, qrammatik quruluşuna bağlanmışdır. Bu qəbildən olan sözlər dilimizə, dilimiz isə bu qəbildən olan sözlərə aşiq olmuşdur. Hətta sabun sözü də belədir. Bu söz dilimizin səs quruluşuna elə uyğunlaşıbdır ki, heç kəs bu sözün latınca sapo, fransızca cavon sözləri ilə bağlı olması barədə düşünmür. “Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti”ndə sabun sözünün “Kirli və ya yağlı şeyləri və s.-ni yuyub təmizləmək üçün yağlardan və qələvi maddələrdən hazırlanan, suda tez əriyib köpüklənən bərk və ya yarımmaye kütlə” mənasında olduğu qeyd olunsa da, mənşəyi göstərilməmişdir. Bu da onu təsdiq edir ki, dil həm də başqa dillərdən alınmış sözlər hesabına zənginləşir. Başqa dillərdən gələn sözlər ifadə etdikləri mənalar vasitəsilə dilə xidmət edirlər. Bu baxımdan təmizlik, təravət, ətir, sabun sözlərinin və bu qəbildən olan sözlərin hər biri ifadə etdikləri mənalarla dilin semasiologiya sistemini zənginləşdirirlər. Yəni milli sözlər kimi, alınma sözlər də dilin səs və məna sisteminin keşiyində dayana bilir. Həm milli sözlər, həm də alınma sözlər təkcə dildə danışan adamlara deyil, həm də dilin özünə xidmət edir. Bu xidmət sözlərin dilə aşiqliyi kimi diqqəti cəlb edir. Məsələn, milli sözümüz olan corab ismi “Yun, iplik və ya süni sapdan toxunan uzun və ya qısa boğazlı ayaq geyimi” mənasını bildirməklə yanaşı, dilin semasiologiya sistemini, qrammatik quruluşunu zənginləşdirir. Bu da sözün dilə xidmətindən, dilə aşiqliyindən başqa bir şey deyildir.
Milli sözlərimiz kimi, alınma sözlər də nəinki dili bəzəyir, həm də adət-ənənəni, etnoqrafiyanı zənginləşdirir. Məsələn, xına sözü dilimizə ərəb dilindən gəlmişdir. Ancaq dilimizə o qədər uyğunlaşmış və ifadə etdiyi “Saçı (keçmişdə, habelə köhnə adətcə barmaqları, əlləri, saqqalı) boyamaq üçün işlədilən, həmin bitkinin yarpaqlarından hazırlanan toz halında sarımtraq-qırmızıyaçalar maddə” məna ilə dilin semasiologiya sistemini zənginləşdirmiş və xalqımızın etnoqrafiyasında xınaqoyma adətini də yaratmışdır. Etnoqrafiyamızda “toydan qabaq ərə gedən qızın başına, əl-ayağına xınayaxma (qoyma)” adətinin kökündə xına sözü dayanır. “Vəziyyətin, şəraitin tamamilə kəskinləşdiyini, ağırlaşdığını, əvvəlkinə oxşamadığını bildirən ifadə” kimi bu xına o xınadan deyil, bu xına o xınaya oxşamır” işlənir ki, burada da xına sözünün imkanlarını görməmək olmur. Xınaçiçəyi, xınagülü, xınalamaq, xınalı, xınayaxdı, xınayı sözlərinin kökündə xına sözünün oynadığı rolu da görürük. Bu sözlərdə xına kəlməsi elə bir izdivac qurur ki, onun vasitəsilə nəinki dilimizin lüğət tərkibini zənginləşdirir, həm də sözlərin bir-biri ilə, eləcə də sözlərin şəkilçilərlə izdivacına gözəllik gətirir.
Gərdən, nişan sözləri, qadın geyimləri hazırlamaq üçün istifadə olunan qriplin, kristalon, trikatin, marlovka, ştatnı, çit, kətan, vilvet, vilyur və s. parçalar bizim dilimizdə doğmalaşmış sözlər kmi diqqəti cəlb edir. Eyni zamanda dodaq və dırnaq boyaları qadınların istifadəsində Azərbaycan dilinin zövqünə uyğunlaşmışdır. Bu sözlər də dilimizə, dilimiz isə bu sözlərə aşiq olmaqla bir-birinə bağlanmış, bir-biri ilə vəhdət yaratmışlar. Məsələn, fars mənşəli gərdən (“boyun” mənasında) sözü aşağıdakı misallarda fikrin, mənanın və mətləbin açımında açar rolundadır:
Boyun sürahidir, bədənin billur; Gərdənin çəkilmiş minadan, Pəri (M.P.Vaqif) Ağ incə geyimli gözəl küncdə dayanmışdı. Qara saçları ağ gərdənini qaplamışdı. (Y.V.Çəmənzəminli)
Yaxud fars mənşəli nişan sözü “əsər, əlamət, iz” mənasında fikrə və fikri ifadə edən cümlələrə gözəllik verir. Məsələn:
Vidadi xəstəni gəl indi tanı; Hanı o sən görən şəklü-nişanı? (M.V.Vidadi) Amma sənin itəcəkdir ad-sanın; Qalmayacaq yer üzündə nişanın. (A.Səhhət) Çoşqun irmaq kənarında; Nə qızlardan bir nişan var; Nə oğlanlar islıq çalır; Nə qaynayan, nə coşan var (Ə.Cavad)
Nişan sözü əsasında yaranan nişan qoymaq (“sonradan tanımaq, bilmək üçün işarə vurmaq, qeyd eləmək, nişanlamaq” mənasında), nişan vermək (“tanıtmaq, göstərmək, bildirmək, adını vermək” mənasında), nişan almaq (götürmək) (“silahı hədəfə tuşlamaq, yönəltmək” mənasında), nişana qoyub atmaq (“hədəf edib güllə ilə vurmaq” mənasında), nişanbazlıq (“adaxlıbazlıq” mənasında), nişanbənişan (“bütün nişanları, əlamətləri, xüsusiyyətləri ilə” mənasında), nişançı (“mahir nişan atan, düzgün nişan vuran; snayper” mənasında), nişanlı (“adaxlı, nişanlanmış, ad edilmiş, deyikli” mənasında), nişansız (“heç bir nişanı, əlaməti, izi olmayan” mənasında) və s. sözlər dilin lüğət tərkibini və semantik sistemini zənginləşdirmiş, dilimizə bir gözəllik gətirmişdir.
Dili zənginləşdirən, ona gözəllik gətirən bir vacib məqam vardır. Bu da dillə mədəniyyət arasındakı əlaqədir. Dil ilə mədəniyyət arasındakı sıx əlaqə nəticəsində dil mədəniyyətin bütün incəliklərini adlandırır, mədəniyyət isə dilin bütün zənginliklərini üzə çıxarır. Hər bir xalqın həyat tərzi, məişəti onun mədəniyyəti kimi diqqəti çəkir. Belə ki, hər bir xalqın həyat tərzi, məişəti onun dilində öz əksini tapır. Məsələn, eskimoslarda qarın müxtəlif növləri vardır. Onlarda qar adlarının çox olması yaşadıqları Alyaska, Kanada, Qrenland ərazilərində qarın olması ilə bağlıdır. Eskimosların yaşadığı bu ərazilərdə qar bol olduğundan, həmin ərazilərdə qarın müxtəlif növləri yağdığından qarın çoxlu adları yaranmışdır. Eskimoslar öz həyat tərzlərinə, məişətlərinə sahib çıxaraq qarın müxtəlif növlərinə dillərində ad vermiş, adlandırmışlar. Həyat tərzinin, məişətin bu cür zənginliyi dilin ifadə imkanlarının zənginliyini ortaya çıxarmışdır. Deməli, insan həyat tərzini, məişətini qavramaqla ona sahib çıxmış və dildə onun ifadə imkanlarını tapmışdır. Məsələn, azərbaycanlılar toy mərasimini qavramaqla bu mərasimi ifadə edən toy sözü ilə əlaqəli toy eləmək (etmək, qurmaq, vurdurmaq, çaldırmaq, tutmaq və s.), toybaşı//toybəyi (toy məclisini idarə edən adam), toyçu (toyda çalan çalğıçı), toy-düyün (toy, toy məclisi), toyxana (toy məclisi üçün düzəldilən yer, böyük otaq), toy-mağar//toy-nağara (toy büsatı; çalğı, zurna-nağara, zurna-balaban, təntənə), toypayı (toy hədiyyəsi), toy-bayram (şənlik, şadlıq, bayram), toy-büsat (şənlik etmək, təntənə düzəltmək) sözlərini işlədirlər. Bu da təsdiq edir ki, hər xalqda olduğu kimi, azərbaycanlılarda da həyat tərzi, məişət dilə, dil isə həyat tərzinə, məişətə aşiqdir. Onların hər ikisi bir-birinə bağlıdır və bir-biri ilə əlaqəlidir.
Azərbaycan dili hər bir azərbaycanlının yaratdığı müştərək əsərdir. Bu dil vətən kimi, ana kimi müqəddəsdir. Dilin müqəddəsliyini qorumaq üçün həmin dildəki sözlərin bədii imkanlarını üzə çıxarmaq lazımdır. Sözün bədii imkanlarını, ümumiyyətlə, imkanlarını üzə çıxarmaq onun bədii şəklini, ümumiyyətlə, şəklini çəkmək deməkdir. Dildəki hər bir sözün sadəcə olaraq şəkli, yaxud da bədii şəkli var. Yetər ki, onu çəkməyi bacarasan. Məsələn, Səməd Vurğun “Ala gözlər” şeirində “göz” sözünün bədii şəklini elə çəkibdir ki, oxucu göz sözünün abidəsi qarşısında məftun olmaya bilmir.
Yenə qılıncını çəkdi üstümə
Qurbanı olduğum o ala gözlər.
Yenə cəllad olub durdu qəsdimə
Qələm qaş altında piyalə gözlər.
Başımdan getmişdi sevdanın qəmi,
Xəyalım gəzirdi bütün aləmi.
Bu dustaq könlümü, deyin yenəmi
Çəkdiniz sorğuya, suala gözlər?
Sevda yolçusuyam əzəl yaşımdan,
Könlüm ayrı gəzir can sirdaşımdan:
Dağıdır huşumu alır başımdan
Süzülüb gedəndə xəyala gözlər.
Gərdənin minadır, boyun tamaşa,
Ay da həsəd çəkir o qələm qaşa.
Bir cüt ulduz kimi verib baş-başa
Yanıb şölə salır, camala gözlər.
Mənim sevgilimdir o gözəl pəri,
Qoy üzə vurmasın keçən günləri.
Mən qədir bilənəm əzəldən bəri,
Sizinlə yetmişəm kamala, gözlər.
Cahanda hər hökmü bir zaman verir,
Dünən dövran sürən, bu gün can verir.
İllər xəstəsiyəm yaram qan verir,
Siz məni saldınız bu hala, gözlər.
Buludxan Xəlilov
filologiya üzrə elmlər doktoru, professor